Elk jaar besteden we in groep 7 aandacht aan de week van de lentekriebels. Als juf leg ik elke dag met plezier talloze dingen uit, maar de lessen in deze week zijn misschien wel mijn favoriet. Beetje bij beetje, want het giechelgehalte ligt hoog, praat ik met twintig 11-jarigen over de liefde en alles wat hierbij komt kijken. De school waar ik werk telt weinig witte kinderen. De meeste leerlingen zijn geboren in Nederland, maar de meeste ouders niet. Dit betekent dat alle lentekriebel-onderwerpen thuis over het algemeen niet worden besproken. Kijken we een film in de klas en kust Aladin op het eind prinses Jasmine, dan schieten alle handen naar de ogen en alle hoofden de andere kant op. Dit maakt het praten over liefde en gevoelens lastig, maar in de Lentekriebelsweek openen we voorzichtig dit onderwerp. Naar mijn mening is het belangrijk dat leerlingen alles kunnen vragen. Vanaf een jaar of 10 beginnen bij sommige kinderen de hormonen al te stromen. Ze worden voor het eerst zelf verliefd of ontwikkelen op zijn minst nieuwsgierigheid naar wat dat nou eigenlijk allemaal is: verliefd zijn, zoenen, seks en verkering. Ik kon thuis altijd alles vragen, maar in veel gezinnen is dat niet het geval. Juist voor deze kinderen is het van belang dat er op school aandacht wordt besteed aan dit onderwerp. En die taak neem ik met liefde op me. Achter in de klas staat nu een doos met een gleuf in het deksel. Hier kunnen de leerlingen, anoniem, vragen inleveren. Binnenkort leeg ik die doos en zal ik alle vragen beantwoorden. Een enkele leerling stopt met een groots gebaar en een ‘dat doe ik gewoon’-blik een briefje in de doos, maar de meeste leerlingen doen het stiekem tijdens het jassen pakken voor de pauze of net na de bel, als het lokaal is leeggestroomd. De doos staat er nog wel even, maar gister heb ik stiekem al even gekeken naar de briefjes. “Hoe weet je het als iemand met je wil zoenen?” “Vanaf hoe oud kan je seks hebben?” “Als je verliefd bent, moet je dan zoenen of mag het?” “Wordt iedereen verliefd als ze puber zijn?” Pittiger dan dit worden de vragen niet. Ook daarom is het mijn lievelingsweek. De brutale puberhormonen domineren soms het schoolplein en de klas, maar in deze week zijn ze weer mijn kleintjes. a new question go to app settings and press "Manage Questions" button.

Hoe meer naakt kinderen zien hoe beter hun zelfbeeld, onderstreept Rutgers, kenniscentrum seksualiteit, bij de promotie van het nieuwe kinderprogramma ‘Gewoon Bloot’. Waarbij stuiterballetjes uit groep 7 en 8 hun kinderlijke nieuwsgierigheid volledig de vrije loop kunnen laten door dikke, dunne, witte, zwarte, grote, kleine, en bovenal blote volwassen mensen prangende vragen te stellen over hun lichaam. Maar niet iedereen verwelkomt dit naakte spektakel met open armen. SGP voorman Van der Staaij twitterde: ‘Gewoon. Bloot. is niet normaal. En moet dat ook niet worden’. Waarna FvD’s Baudet nog een stap verder ging en zei: ‘Het programma schurkt aan tegen het promoten van pedofilie’. Ook op internet spraken mensen zich uit tegen het programma en er werd zelfs een petitie aan de Tweede Kamer overhandigt van bezorgde burgers. De tere, onschuldige kinderziel zou het adamskostuum niet aankunnen en geen onderscheid kunnen maken tussen seks en gewoon naakt, in tegenstelling tot volwassenen. Niks is minder waar, zegt Rutgers. Juist kinderen zien blote mensen gewoon als blote mensen, terwijl wij volwassenen met een geseksualiseerde bril naar elk stukje naakt lichaam turen. En die bril is de afgelopen decennia alleen maar sterker geworden. Naaktsauna’s en topless zonnen geraken steeds meer tot het verleden. Kinderprogramma’s als purno de purno en lekker dansen met Maxim Hartman, waar ik zo’n 15 jaar geleden nog naar keek, zijn van de buis verdwenen. Gewoon naakt lijkt zo zeldzaam geworden op televisie dat een kinderprogramma als Gewoon Bloot blijkbaar geassocieerd kan worden met pedofilie. De ophef over gewoon bloot is dus een volledige misplaatste volwassen invulling van de kinderlijke blik. Het gewone naakte lijf op tv is nodig. Zodat kinderen zien dat preutse ideeën over het gevaarlijke naakte lijf en dominante ideaalbeelden als de bodybuilder en het zandloper figuur op social media niet bepalen wat een ‘goed’ lichaam is. Zodat tien jarigen niet hoeven te vragen: ‘Mam, ben ik dik?’ ‘Heb ik rare oren?’ ‘Ben ik normaal?’ Zelfs Baudet en Van der Staaij kunnen niet tegen een verbetering van het zelfbeeld van kinderen zijn. En laten wij volwassenen onszelf een plezier doen. Zet die geseksualiseerde bril af en omarm deze kinderlijke nieuwsgierigheid naar gewoon bloot. Laat die naakte lichamen maar komen.

Het was druk aan het water in Amsterdam Oost. Menig student had zich losgeweekt van het computerscherm waar ze nu al een jaar naar verbannen zijn en zat op het gras of op de kade, met de benen bungelend over de rand. De zon had zich voor het eerst in weken weer naar de voorgrond gedrongen en er stond een rij bij de koffiekraam. Ik haalde alvast een cappuccino en een haverlatte, wachtend op mijn nichtje met wie ik even zou bijkletsen in het langgemiste zonnetje. Netjes anderhalf meter naast twee meisjes, vond ik een plek waar ik me installeerde. Het linkermeisje droeg een jas tot over haar knieën, die mij drie maten te groot oogde, maar volgens mij hoorde dat zo. Haar handen had ze om een koffiebeker gevouwen en ze had haar gezicht met ogen dicht naar de zon gericht. De rechter had een leren jasje aan en pulkte aan een nagel, naast haar stond een blikje cola. Beide meisjes hadden een slordig knotje in, maar hoewel het bij de eerste modieus aandeed, stond het bij de tweede enkel rommelig. ‘Ik kan hier zó van genieten. Dit maakt die hele corona toch meteen minder erg?’ Meisje één had nog steeds haar ogen dicht. Ze zag dan ook niet dat haar metgezel haar schouders ophaalde en praatte door, ‘echt, ik zei het gister nog tegen Mel, ik ben zó veel gezelliger in de zomer. Kan je na een dagje werken tenminste nog even je huis uit, toch?’ Nu er opnieuw geen respons kwam, deed ze eindelijk haar ogen open. ‘Hey, gaat het wel met jou?’ Rommelknotje haalde opnieuw haar schouders op, ‘kweenie, ik ben er wel klaar mee.’ Haar vriendin sloeg haar hoofd achterover ‘Ja duh schat, we zijn er allemaal klaar mee. Wat denk je, dat ik dit léuk vind? Doe mij maar een terras hoor. Maarja, je moet het er maar mee doen toch? En dan vind ik die zon gewoon wel lekker. Jij toch ook? Je voelt je gewoon direct béter.’ De meisjes waren stil. Grote jas had haar koffie op en haar ogen opnieuw dichtgedaan. Haar vriendin staarde over het water, zij voelde zich duidelijk helemaal niet béter. Verderop zag ik mijn nichtje aankomen, als begroeting stak ik de haverlatte omhoog. ‘Heeerlijk he, die zon?’ Zei ze toen ze kwam zitten. Ja, je voelt je meteen zoveel vrolijker, wilde ik eigenlijk zeggen. Maar ik deed het niet.

De satanische glimlach van het trammachinistje brandde in m’n ogen toen ik amechtig hijgend de grauwe lengte van de Marnixstraat opstruikelde. Ik had mijn struikelsprint ingezet met de ambitie de in de verte treiterend wachtende lijn 5 te kunnen halen. Eigenlijk stond de uitkomst van deze stadse olympiade van tevoren vast; de blauwwitte stalen massa zou optrekken zodra ik het gele deurknopje als een estafetteloper poog in te drukken. Maar waarom? Waarom kon deze Fred Teeven van de Amstelveenlijn niet twee seconden wachten. Hij kon mij de overwinning te gunnen en me met een gelukzalige glimlach en een hartslag van 200 neer laten zijgen in de gerieflijk harde fauteuils van zijn stadslimousine. Maar Fredje liet me achter op de gure, grauwe, windgillende en regenhuilende Marnixstraat. Hij had ook een Petruspuntje kunnen pakken door z’n vette klauwtje wat later van de rem af te halen. Toegegeven, de van vier kanten blèrende windkracht tien veranderde mijn Usain Bolt imitatie in een mislukte karikatuur van een veteranensprintamateur. Het wachten leek het trammachinistje daardoor waarschijnlijk lang. Ook het hoge verzopen kat gehalte dat ik uitstraalde door de slagregens die over me heen waren gedoucht zal lijn-vijf-Fred niet hebben aangespoord het startknopje van z’n elektrische trots twee tellen later in te drukken. Maar dan nog. Hij had me toch een beetje kunnen helpen door niet zo op z’n strepen te willen staan. Niet dat kleine beetje macht dat hem is gegeven uit willen oefenen? Empathisch als ik ben draaide ik de rollen om; wat als ik het pafferige lijn-vijf-chauffeurtje zou zijn geweest? Wat als ik rondje 15 zou hebben gedaan tussen de Marnixstraat en Stadshart Amstelveen, anonieme mondkapjesgezichten inladend zonder boe of bah gegroet te krijgen, zou ik dan Petruspuntjes pakken of ook m’n duiveltje laten lachen? Zou ik mezelf dezelfde weldadige satanische lach gunnen door een op het oog gezonde man door de vroege voorjaarsstorm te zien ploeteren om mij nog te halen? Zou ik ook geurlijk thuis vertellen hoe ik heb genoten van het aanzicht van de woedeplof van het verzopen sprintertje? Ik denk het niet, daarvoor heb ik te weinig frustraties in mijn leven en is het niet saai genoeg. Maar ik gun het Fredje van harte, hoop dat hij nog vaak de tram-versus-man-sprint wint en de satanische smaak van de overwinning proeft. En ikzelf? Ik ga maar weer eens trainen. De volgende keer win ik.

‘Het begint met de ambitie die we hebben in Nederland. We hebben nu een ongezonde ambitie, namelijk dat we er alles aan doen om te voorkomen dat we in het zwarte scenario terechtkomen. Ik denk juist dat je moet beginnen zoals je ook een grote onderneming aanstuurt; met een gezonde ambitie.’ Zo!!! Dat kan er maar uit zijn. Het moest gezegd en wel door niemand anders dan Peter de Jong. Waar zouden we zijn als deze goeroe van het bedrijfsleven, deze wereldverbeteraar, deze ‘macher’, deze inspirator ons niet de spiegel voorhoudt over hoe we uit de Corona crisis moeten komen? Wat zeg je? Je kent Peter de Jong niet? Onder welke steen heb jij gelegen? Heb je die legendarische Op1 uitzending van woensdag 10 februari 2021 gemist, waar hij zijn inspirerende verhaal vertelde over hoe als het aan hem ligt we in een maand alle Nederlanders kunnen hebben gevaccineerd? Hoe hij, aangespoord door de hijgerige lust naar Click Bate van Charles Groenhuijsen, uiteenzette dat we “wat mij betreft, op dit moment, een ongezonde ambitie hebben”. Peter de Jong is namelijk de CEO van medicijnengroothandel Brocacef. Je weet wel, de moedermaatschappij van de volledig geautomatiseerde BENU-apotheken, waar we echt als klanten worden behandeld en de service ongekend is en model staat voor de toekomst. Wat bezielde Peter toen hij mijmerend met z’n Nespresso Volluto uitkeek over de lange leegte van de weilanden die zijn magazijn omringen. Hij, die toch maar mooi was opgeklommen tot CEO van deze medicijnenkruidenier. Zou deze grijzende, iets te dikke witte man werkelijk hebben gedacht dat heel Nederland smacht naar zijn mening. Zou hij geen vrienden hebben of weldenkende medewerkers die zijn, in de polder tot ongekende hoogte gegroeide, Messias-complex beteugelen? Dat de ijdelheid van dit soort mannen ongekend is en ze zichzelf voor hun 14 ‘minutes of fame’ graag voor joker zetten, is tot daaraantoe maar kunnen de programmamakers van de publieke omroepen alsjeblieft ophouden met deze nobodies een podium te geven voor hun ijdelheid en zucht naar publieke erkenning als uitvlucht uit hun miezerige Vinex bestaan? De wereld is complex en het zou de publieke omroepen sieren als ze die complexiteit niet ontkennen door een megafoon te geven aan iedere zelfbenoemde expert die het allemaal wel even fixt. Alleen door de complexiteit te erkennen kunnen we een evenwichtige samenleving besturen zonder de hijgerige druk van het populisme. En Peter, als je volgende keer weer last hebt van je miskent-talent gevoel, schrijf je dan in voor The Voice, kunnen we in ieder geval nog een beetje om je lachen.